Puduhepa, bilinçli ve duygulu bir kadın örgütlenmesidir. Bu biraz da benim hikayem aslında.

Bir kadın, başka bir ülkede, başka bir şehirde onun gibi hisseden diğer kadınları kaç günde bulabilir? 1 ay ya da en kısa 15 günde mi? Ben 4 günde buldum. Berlin’e yerleşmemizin dördüncü gününde İstanbul’dan, Ankara’dan, hatta Isparta’dan tanıdığım, orada tanıştığımda sanki çok uzun zamandır kol kola dolaştığım kadınları buldum.

Aynı kaybetmişlikleri, aynı hezeyanları yaşayan ve öfkesi olan kadınlar… Kaybedilen değerleri, statüleri, rolleri omuzlarında getirmiş eve tıkıştırılmaya çalışan kadınları.

Değil ona ait bir odası, ona ait olan ülkesini yitirmiş kadınları. Öfke bizi biraya getirdi, korku bizi güçlendirdi, bir yerde hem yapa yalnızlığın soluğu hem de sıkışmışlığın bunaltısı.

Zor oldu üstesinden gelmek, üstesinden gelindi mi? Hayır. Düşüp yükselmeler hala var, bağırıp sarhoş olmalar sürecek. Ama biz kendimizi ararken birbirimizi bulduk, adımıza Puduhepa dedik, geri döndük köklerimize, bizi ayrıştıran her şeyden uzağa sadece toprağa döndük, bize liderlik edecek bir yol gösterecek kadını bulduk, adını bilsinler istedik…

Puduhepa hala çok genç, her genç gibi inişlerini yoğun, çıkışlarını savuşturarak yaşıyor, ama güçleniyor, öğreniyor, hala gözlerini tüm yorgunluklara inat kocaman açıyor, varmaya çalışıyor Berlin’e. Puduhepa kadınları, bu sefer oldurmaya değil, olanı tırnaklarıyla almaya çalışıyor. İstiyoruz ki daha çok olalım, duyulup bilinelim.